رئیسی در برخی از نگاشته‌های این روزها، به انسانی خوش قلب، مخلص و آدمی «خیلی خوب و صاف و ساده» تبدیل شد که فقط همین بود و همین. پس رئیسی مدیر تحولگرای آستان قدس که این آستانه مقدس را رنگ و بوی دیگر داد چه کسی بود؟! پس رئیسی، رئیس قوه قضائیه تحولگرا که در 2 سال، قوه‌ای پر از مشکل و با نارضایتی حداکثری مردمی را به محبوب‌ترین قوه از قوای سه گانه کشور مبدل کرد چه کسی بود؟! پس رئیسی، رئیس جمهور با انبوهی از توفیقات در سیاست خارجی و گشودن افق‌های جدید پیش روی ایران چه کسی بود؟! پس رئیسی، رئیس‌جمهور؛ مرد اداره کشور در بدترین و دشوارترین شرایط ممکن کجا بود و چه کسی بود؟!
رئیسی فرمانده عالی «وعده صادق»، رئیسی ده‌ها سفر استانی. مگر دور و برمان انسان خوش‌قلب کم داریم؟ آیا این موجب برانگیختن مردم برای این تشییع و ابراز همدلی عظیم می‌شود؟! فقط خوش قلبی و ویژگی‌های شخصی و نه مدیریتی، سیاسی و اجتماعی اوست که موجب می‌شود تا رهبر انقلاب او و دولتش را «مغتنم»، «جامع‌الاطراف»، «با کفایت» و از «بهترین‌های زیر آسمان» بدانند و فقدانش را «خسارتی جبران ناپذیر» عنوان کنند؟ رئیسی خوش قلب از عملکردش جدا نیست. رئیسی خوش‌قلب همان تولیت موفق آستان قدس است. رئیسی خوش‌قلب همان رئیس محبوب و موفق قوه قضائیه است.
رئیسی خوش‌قلب همان رئیس‌جمهور محبوب و موفق و به فرموده رهبر انقلاب، همان رئیس جمهور جامع الاطراف و باکفایت است. حتماً دولتِ معیار برای دولت‌های آینده خواهد بود، هم شیوه و روش شخصی رئیسی و هم رویکرد دولتش معیار است و این را رهبری معظم انقلاب می‌خواهند. با این تفکیک اشتباه، به رئیسی ظلم نکنید. شخص رئیسی خوش‌قلب و مهربان از شخصیت رئیسی تولیت آستان قدس و رئیس قوه قضائیه و رئیس‌جمهور جدا نیست. اینها با هم بوده که این موج از محبوبیت و اقبال را خلق کرده و به ظهور رسانده است.
رئیسی مسیر خلق سرمایه اجتماعی را نه در صورت بندی‌های تئوریک که در شهادتش به همه ما آموزش داد. هوا نداشتن، قدرت‌طلب نبودن در حالی که در بالاترین نقطه از قدرت نشسته باشی، برای خود چیزی ندیدن و خود را وقف مردم کردن. اینها وقتی واقعی شد، سرمایه اجتماعی خلق شده است و این مسیر اختصاصی تربیت شدگان انقلاب اسلامی برای خلق سرمایه اجتماعی است؛ سرمایه‌ای که با اجرای ده‌ها تئوری برندینگ و پرسونال برندینگ، ذره‌ای از آن خلق نخواهد شد.
"آیت‌الله سیدابراهیم رئیسی خادم‌الرضا (ع) و هشتمین رئیس جمهوری اسلامی ایران عصر یکشنبه -۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳- در مسیر بازگشت از مراسم افتتاح سد قیز قلعه‌سی به سمت شهر تبریز، در منطقه ورزقان استان آذربایجان شرقی دچار سانحه هوایی شد و با تمام همراهانش، همزمان با شب ولادت امام رئوف علی ابن موسی الرضا (ع) به مقام رفیع شهادت نائل آمد. این رخداد تلخ بازتاب‌های فراوانی داشت که در پرونده خبری ایرنا با نام "شهید جمهور" قابل مشاهده است."
