به گزارش ایرنا، این خبرنگاران که از خبرگزاری‌های ایرنا، فارس، ایسنا، صداوسیما، باشگاه خبرنگاران، خبرگزاری میزان و سایر رسانه‌ها مانند روزنامه جام جم، صبح کرمان و پایگاه خبری راه آرمان حضور داشتند، با استفاده از ماسک، دستکش، شیلد صورت و همراه داشتن پلاکاردهایی حاوی جملات هشداردهنده درباره کرونا از صبح تا حوالی ظهر روز چهارشنبه حرکت نمادین خود را از مقابل استانداری کرمان شروع کردند.
نجمه حسنی خبرنگار ایرنا که خود از بانیان این برنامه بود و در مدت زمان شیوع کرونا نیز در کنار سایر همکارانش تلاش‌های زیادی در تولیدمحتوای مربوط به مقابله با کرونا داشته بعد از این برنامه نمادین چنین نوشت:
حدود ۲ سال است که کارمان شده مخابره خبرهای بد، ویروس کرونا با عادی انگاری‌های برخی از مسئولان و مردم همچنان می تازاند و ما به عنوان خبرنگار، دوشادوش عادی انگاری‌های مردم، خبر پرکشیدن هموطنان‌مان را مخابره می‌کنیم و خدا می‌داند چقدر خسته ایم از انتشار اینهمه خبرهای بد.
خبر ورود ویروس کرونا در استان کرمان را اسفند سال ۹۸ درست چند ماه بعد از شهادت حاج قاسم همان زمانی که هنوز شوک رفتن او را باور نداشتیم در خبرگزاری انتشار دادیم.
اما آن زمان تصور نه ما به عنوان خبرنگاران بلکه پیش بینی متخصصان امر بهداشت و درمان بر این بود که ممکن است چند ماهی کرونا کشور را درگیر کند، امیدمان به قرنطینه‌های خانگی و گرم شدن هوا بود تا مگر کلونی این ویروس منحوس متلاشی شود اما مگر بی تفاوتی و عادی انگاری برخی افراد ناآگاه یا عادی انگار گذاشت که چنین شود؟
خیلی‌ها تمام اسفند ۹۸ و فروردین سال ۹۹ را در خانه ماندند و به اصلاح قرنطینه خانگی راه انداختند، اما برخی دیگر با پرداختن به سفرها و دید و بازدیدها موضوع را جدی نگرفتند؛ برخی که هنوز هم جدی نگرفته اند و معلوم نیست باید دیگر شاهد چه رویدادهایی باشند تا تلنگر لازم در رفتارشان قابل رؤیت باشد.
چندی نگذشت که همه گیری ویروس منحوس کرونا استان کرمان، کشور و تمام جهان را درنوردید و ما ماندیم و انبوه خبرهای بد؛ اما مدتی بعد که غول کرونا چهره واقعی خود را با گرفتن جان نزدیکان، دوستان و آشنایان به نمایش گذاشت اکثر قریب به اتفاق جامعه با رعایت نسبی پروتکل‌های بهداشتی سعی در حفظ جان خود و بهبود شرایط داشتند اما نوروز ۱۴۰۰ هم رسید و باز هم نه تنها خبری از رفتن کرونا نشد بلکه هر بار نوعی جدید و البته قدرتمندتر از خود به نمایش گذاشت. اینجا بود که خیلی‌ها به قول خودشان خسته شدند و زدند به سیم آخر.
حالا با وجود اینکه شرایط استان کرمان از مرز قرمز هم عبور کرده اما زندگی به صورت عادی همچون روزهای بی کرونا در این استان جریان دارد.
از پارک‌هایی با چراغ‌های خاموش که پذیرای مردمی هستند که حاضرند با نور چراغ‌های خودرو یا حتی چراغ قوه موبایل‌هایشان در کنار هم در پارک‌ها بنشینند یا بازی کنند گرفته تا باشگاه‌هایی که پشت درهای بسته ادامه فعالیت می‌دهند و مردمی که جشن عروسی و عزا را همچون گذشته بر پا می‌کنند و با هر هلهله ای و شیونی جان هزاران نفر را در این مراسم به خطر می‌اندازند.
بی شک بیشتر اقشار جامعه روزانه اخبار مختلف را دنبال می‌کنند و از چرایی و چگونگی اوضاع دنیا بی خبر نیستند اما فقط خدا می‌داند خبرنگارانی که هر روز در چند نوبت نه تنها خبرها را از زبان مسئولان می‌شنوند بلکه آنها را تحلیل، تفسیر و منتشر می‌کنند، چه شرایط روحی خواهند داشت.
فقط خدا می‌داند حال خبرنگاری را که از مرگ‌های کرونایی می‌نویسد، از جا نداشتن قبرستان‌ها، از کمبود دارو و تخت بیمارستان، از پر شدن ظرفیت بیمارستان‌ها، از خسته و بیمار شدن پرسنل درمان و از همه بدتر از فقر فرهنگی برخی که هنوز هم با دیدن شرایط موجود حاضر به استفاده از ماسک یا فاصله گرفتن اجتماعی نیستند، فقط خدا می‌داند.
نیک می‌دانیم که در این شرایط باید با تسریع در واردات یا تولید واکسن کرونا، شرایط را ایمن تر کرد اما مگر واقعیتی غیر از ضرورت رعایت بیشتر نکات ایمنی در شرایط کنونی وجود دارد؟ پس انتظار است که هرکدام از ما شهروندان با توجه به مسئولیت اجتماعی خودمان، زمینه کاهش شدت همه گیری و ریشه کنی کامل این ویروس را فراهم آوریم.